Voor het eerst uit logeren...

Mijn dochter Ivy is bijna 2 jaar. 24 Uur per dag, 7 dagen in de week waren we samen. Samen spelen, eten, slapen. Op twee keer na, zijn we nooit van elkaars zijde geweken. (De keren dat ik alleen naar de supermarkt of de stad in ben geweest tel ik eventjes niet mee) De eerste keer heeft mijn vriendin me meegesleept naar de Negenmaandenbeurs. Ik wilde eigenlijk niet eens gaan. Ik was toen al bijna 7 maanden zwanger en veel dingen had ik toch al. We gingen niet eens met de auto, dus heel veel kopen zat er toch niet in. Mijn moeder had toen voor het eerst een hele dag opgepast en ik belde volgens mij elk uur minstens één keer op, om te vragen hoe het ging. Ik heb namelijk een zogenaamde koalabeer. Klamt zich met alle macht aan mij vast op het moment dat een (voor haar) vreemde te dichtbij komt en zet het meestal ook op een brullen. Op zulke momenten kan ze door niemand getroost worden, behalve door mama. Ik dus. Gezien mijn moeder geen frequente bezoeker en mijn dochter meestal huilt bij het eerste gezicht, maakte ik me continu zorgen of ze huilde of ze wel at of ze wel sliep... Kortom, ik was niet de gezelligste shoppingmaatje die dag, maar gelukkig heeft mijn vriendin alle begrip voor de situatie. De schat. Ik was blij toen ik weer om 7 uur 's avonds thuis was en weer met mijn kleine meid kon knuffelen.

De tweede keer dat Ivy en ik werden 'gescheiden', werd ook meteen haar eerste keer dat ze ergens anders dan thuis sliep. Dat was de dag dat Owen geboren werd. En ook al wist ik dat het die dag niet anders was, ik troostte mezelf met de gedachte dat ze op 5 minuten rijden vandaan was. We hadden afgesproken met de nicht van mijn man, dat als wij vroeg thuis waren, we Ivy ophaalden om haar thuis te laten slapen. Maar we waren ongeveer half 3 's nachts pas thuis, dus we lieten Ivy waar ze was.

Vandaag zal het voor mijn gevoel voor het eerst 'voor het echie' zijn. Zoals ik al in een eerdere blog schreef, mijn schoonmoeder is sinds kort in Nederland en logeert al een weekje bij mijn zwager, die op een uur rijden van ons woont. Ze heeft al een tijdje aan mijn man gevraagd (nu ik erover nadenk, heeft ze het ook eens aan mijn persoontje gevraagd) of Ivy met haar mee mocht. Dan kon ze wat meer tijd doorbrengen met haar twee kleindochters (mijn zwager heeft ook een dochtertje) en zo had ik wat meer handen vrij en kon ik wat meer tijd 'spenderen' met mijn jonge zoontje. Blijkbaar heeft mijn man steeds de boot afgehouden en gezegd dat het wel een keertje zou gebeuren. Maar hij weet ook hoe dat gaat: slapen zit er niet in als ik er niet bij ben. En wachten tot Ivy zich helemaal suf heeft gespeeld en van moeheid zich in slaap huilt ziet niemand zitten. Behalve mijn schoonmoeder. Zij kon wel wat hebben en het gaat allemaal vast goed. Vast. Mijn man en ik hebben het er steeds over hoe het zal zijn als Ivy DAAR is en ik HIER. Wat als..? Wat als...? Maar vooral: hoe zou ik me voelen? Ik heb meteen aangegeven dat ik het voor een keertje niet erg vind, dat mijn dochter ergens anders slaapt, maar hoogstens twee nachtjes en dan wil ik haar weer terug. Ik geloof dat ik daar op onbegrip stuit.

Men vindt mij waarschijnlijk te overbeschermend. Een moederkloek die niet in staat is om haar kuiken los te laten. Maar in mijn opinie: ik vind het niet eens nodig dat een peutertje van geeneens twee jaar uit logeren gaat. Ze slaapt pas sinds een aantal maanden door, ze is het gewend om met mij samen te slapen en ze zit daar met mensen die praktisch vreemden voor haar zijn. Maar toch ben ik ermee ingestemd. En jeetje, wat heb ik nu een spijt.

Vandaag zijn we dan aangekomen in Eindhoven. Iedereen wist al hoe het moest. Als ze wilden dat Ivy 'gewillig' meeging, dan mocht ze, bij het gaan, mij niet zien, want dan moest ik óf mee óf Ivy ging niet mee. Zo gezegd, zo gedaan. Twee uur later moest ik er aan geloven: KOM WE GAAN, hoorde ik mijn schoonmoeder opeens zeggen.
'Ga opzij, we gaan,' zei ze tegen mij. 'Kom we gaan', zei ze tegen Ivy terwijl ze d'r meesjorde. Ivy was er natuurlijk niet van gediend, trok meteen haar hand terug en zei hard 'NEE!' En probeerde bij mij te komen, maar werd tegengehouden door haar oma. Ik knielde neer, spreidde mijn armen en zei tegen mijn meisje dat ze moest komen. Ik gaf haar een knuffel en een kusje en zei tegen haar dat ze lief moest zijn. Ik zag mijn schoonmoeder met d'r ogen rollen, want tja, emoties hoor je thuis te laten en niet in het openbaar te uiten... Heb ik even de hik aan dat mens. Ik heb nog net een kusje gekregen van Ivy, want oma had HAAST. Tuurlijk, zij was blij dat ze eindelijk haar zin had gekregen, maar een beetje begrip tonen voor mij zat er niet bij. Ivy zei me met haar mooie grote glimlach DAAHAAG en zwaaide naar me. Ik ging in het kantoor van de zaak zitten, zodat ik haar niet hoefde te zien vertrekken. 

Ik voel van alles op dit moment, maar ik voel continu de tranen opwellen en ik weet niet precies waarom. Mijn man kwam even bij mij zitten, maar hij wist ook niet goed wat hij kon zeggen. Hij is een man van weinig woorden, maar hij weet wel degelijk wat ik voel. Hij gaf me een kus en zei dat ik niet moest huilen. Hij liep het kantoor weer uit en ik voelde de eerste traan over mijn wang biggelen. Ik veegde het weg en zei tegen mezelf dat ik me niet moest aanstellen. Vroeg of laat zou dit gebeuren, maar ik denk dat ik er gewoon nog niet aan toe ben. Want waarom zou ik mijn bijna 2-jarige los willen laten? 

Mijn man heeft al een aantal keren gebeld en wat ik te horen krijg is dat Ivy daar vrolijk aan het spelen is. Ik moet hen maar op hun woord geloven. We zullen zien hoe de nacht gaat. Als er iets was, betwijfel ik of we worden gebeld door mijn schoonmoeder. 

Wordt vervolgd.

Veel liefs Amy.

NB: bij het teruglezen van deze blog merk ik dat er wat foutjes zijn en sommige stukken gewoon niet lekker leest. Mijn hoofd draait op het moment op volle toeren. Mijn keel voelt dik aan en mijn ogen zwaar. Ik zal morgen proberen eventueel wat aan te passen. Kus.

Update: de vraag die hieruit voortkwam: http://www.babybytes.nl/answers/1372452669